ز عشق جوی کرامت ز عشق جوی شرف


بغیر عشق نباشد رهی بهیچ طرف

بغیر عشق مکن هیچ کار اگر بکنی


غرامتست و ندامت تحسر است واسف

بعشق کوش که فخر است عشق مردانرا


مفاخران نرسد شان بغیر عشق صلف

بکوش تا که کند عشق رخنه در دل تو


ز سینه ساز برای خدنگ عشق هدف

بغیر عشق منه دل که زود برگیری


بغیر عشق مکن نقد عمر خویش تلف

بهر طرف بمپوی و عنان بعشق سپار


برد ترا بهمان ره که رفت شاه نجف

ز من شنو سخن راست یار در دل ماست


بعشق کوش و برون آور این گهر ز صدف

اگر تو غوص کنی در بحار گفته فیض


سفینه پر کنی از در که آوریش بکف